چهار شنبه سوري يكي از جشنهاي بهاری است كه ايرانيان پيش از رسيدن نوروز بر گزار می كنند و به اين ترتيب به استقبال بهار و سال نو می روند

 آجیل چهارشنبه سوری:
 از هفت مغز و میوه خشكك {پسته، بادام، سنجد، كشمش، گردو، برگه هلو، انجیر}، به نماد هفت امشاسپندان درست شده و آن را در سفره چهارشنبه سوری می گذارند تا همه‌ی خانواده برای شگون و تندرستی از آن بخورند.

کوزه شکستن:
درون کوزه کهنه سال پیشین كمی آب می ریزند و آنرا از بالای بام به زمین می اندازند زیرا می گویند که فروَهران از کوزه نو دیدن خواهند کرد و آب پاشیده شده، نشان روشنایی در خانه است.

كفچه (قاشق) زنی:
آیین كفچه زنی كم و بیش در همه‌ی شهر‌های ایران بزرگ برگزار می شود. بدین گونه است که مردم و گاهی کودکان کاسه و كفچه را به هم کوبیده و در پشت در پنهان می شوند و(صاحبخانه) تخم مرغ یا پیشكشی درون کاسه می گذارد. كفچه زنان چه مرد چه زن بیشتر خود را با چادر می پوشانند.
كفچه زنی نماد پذیرایی از فروَهر‌ان است زیرا كه كفچه و كاسه مسین نشانه‌ خوراك و خوردن بود.


شال اندازی:
در آیین شال اندازی جوانان از روی بام خانه همسایگان و خویشان یا نامزدشان، شال خود را از روی روزنه‌ هیمه سوز (شومینه) پایین می کنند و مانپد (صاحبخانه) یا دختران در گوشه آن شال شیرینی و تخمه می پیچند.

شگون (فال) گوش:
آیین شگون بیشتر برای كسانی است كه آرزویی دارند
 آنان سر چهار راهی كه نماد گذار از دشواری ها بود می‌ایستادند و كلیدی را كه نماد گشایش بود، زیر پا می‌گذاشتند و آرزویی می‌كردند و به گوش می‌ایستادند و گفت و گوی نخستین رهگذر را پاسخ به آرزوی خود می‌دانستند.
 بدرستی آنان از فروَهر‌ان می‌خواستند كه گره كارشان را با كلیدی كه زیر پا داشتند، بگشایند.

چهل رشته:
در بدخشان و اپاختر (شمال) افغانستان دختران موی سر خود را به چهل رشته بخش می كنند و آن را می بافند و در ته رشته موها تـَرکه باریكی می بندند تا همه چهل رشته به چینش در کنار یکدیگر جای گیرند و هنگام پریدن از روی آتش می گویند "به روی فرخندت گردم، زردی مرا گیر و سرخی ات را بده".

در برخی از ده های درواز بدخشان از شب تا بامداد برگرد آتش می نشینند و پایكوبی می كنند.
جشن چهارشنبه سوری فرخنده باد.